[WYNIKI] Zimowy konkurs Shell Helix!

❄ ❄ ❄

Konkurs został już zakończony. Sprawdź wyniki!. Gratuluję autorom zwycięskich zgłoszeń!

❄ ❄ ❄

Nagrody

W sumie jest aż 9 nagród gdyż do przyznania są trzy I., trzy II. i trzy III. miejsca:

[3x] I. miejsce: plecak Ferrari i pendrive Shell

[3x] II. miejsce: bezrękawnik 4F

[3x] III. miejsce: czapka Ferrari

Zasady

Tym razem wyjątkowo odstawiamy na bok bardzo ciekawe tematy dotyczące syntetyczności baz olejowych, lepkości wysokotemperaturowej HTHS i zawartości popiołów siarczynowych SAPS w najnowszych olejach silnikowych a skupimy się na... zimie!.

Otóż, tematem konkursu jest ❄ ❄ ❄ ZIMA ❄ ❄ ❄ a dokładniej to z czym Ci się ona kojarzy pod kątem własnych doświadczeń czy innych przygód zza kierownicy. Oczywiste, że zdecydowana większość kierowców czeka na pierwsze śnieżyce i białe ulice jak przedszkolaki na Świętego Mikołaja więc z pewnością macie sporo do opowiedzenia. Jak najbardziej zapraszam też do wzięcia udziału w konkursie kierowców aut z napędem na tylne koła aby podzielili się swoimi sposobami na zimę czyli jakie książki lubią czytać, w jakie gry grać, jakie filmy oglądać gdy spadnie pierwszy śnieg ;] Dobra, suche żarty na bok...

ZASADY KONKURSU

• Napisz a najlepiej pokaż to też na zdjęciu czy nagraniu z czym kojarzy Ci się zima zza kierownicy, dlaczego lubisz albo nienawidzisz mieć śnieg pod kołami! Jak najbardziej można też narzekać! :) Albo opisz swoją najciekawszą zimową przygodę motoryzacyjną. Albo cokolwiek innego co łączy Ciebie, zimę i samochód.

• Zgłoszenia można przesyłać w dowolny sposób, tj. na adres e-mail: spalacz@spalaczbenzyny.pl, na Facebooku albo tutaj w komentarzach.

• Autorzy najciekawszych zgłoszeń otrzymają wyżej wymienione nagrody. Nagrodzonych zostanie aż 9 osób. Przypominam, że są to naprawdę dobre, oryginalne gadżety Ferrari i jeżeli je wygrasz to na pewno będziesz chętnie z nich korzystał. Zgłoszenie będę oceniał ja oraz wspomagał się opinią Prentkiego co do tych gier i seriali ;)

• Termin nadsyłania zgłoszeń to 8. stycznia 2017.

Konkurs organizowany przez Prentkiego pt. Zimowy konkurs Shell Helix - za co najbardziej lubisz swój silnik? jest niezależnym konkursem czyli można, a nawet trzeba! brać też w nim udział bo do wygrania są podobne nagrody. Możesz wygrać nagrody w obu konkursach! Szczegółowy regulamin znajduje się tutaj.

❄ ❄ ❄

Konkurs został zorganizowany w związku z moim udziałem w kampanii promocyjnej olejów Shell Helix Ultra. Rzuć okiem też na poprzednie wpisy m.in. Jaki olej wybrać do swojego samochodu? czy o Testowej zmianie oleju na Shell Helix Ultra w Hondzie Civic.

❄ ❄ ❄

❄ ❄ ❄

Wyniki

I. miejsce: plecak Ferrari i pendrive Shell

@Michał Olechowski:

Zima zza kierownicy kojarzy mi się oczywiście z… zabawą! Nie mam, co prawda jeszcze prawa jazdy, niemniej jeździłem już wielokrotnie po torze. Pierwszy śnieg, to dla mnie zawsze wyczekiwanie okazji by pouczyć się i poślizgać się jakimś autkiem po torze. Moje pierwsze śniegi i jazdy w życiu (zobacz film).

Nic nie cieszy mnie bardziej, niż wyzwania stawiane przede mną jako kierowcą. Na torze gigantyczna ulewa? – zgadnijcie kto pierwszy wsiada do auta, sprawdzić jak jeździ się w takich warunkach. Lód, śnieg, mgła, ciemna noc, zmienne nawierzchnie? - Świetna zabawa :) Pościgać się Subarakiem w nocy po torze - pobawić się w jeździe na czas szalejącym czterołapem na mokrym asfalcie? – Bajka! Myślę, że to dzięki takim wyzwaniom, towarzyszącej przy tym adrenalinie i świetnej zabawie, ciągle się doskonale i chcę być kierowcą rajdowym! ;)

Natomiast wszystkim osobom, których (o zgrozo!) jest wiele - dla osób, które boją się zimy: wybierzcie się na kurs doszkalający. Nauczycie się panować nad swoim pojazdem i nabierzecie pewności siebie w codziennej jeździe. - Nauczycie się panowania nad autem w poślizgach, a umiejętność ta - być może ocali wam kiedyś życie.

❄ ❄ ❄

@Nulek:

Co mi się kojarzy z zimą i samochodem? Cóż, najbardziej to... poślizgi. ;) Zaliczyłam ich niemało, zawsze jakoś jednak z nich wychodziłam, więc do łańcucha skojarzeń dołącza zwykle także ulga. ;) I jeszcze jedno, najsilniejsze skojarzenie - ludzka życzliwość na drodze. Tak, tak, tutaj, w Polsce. :)

O jednym przykładzie na potwierdzenie mojego skojarzenia mogę Wam opowiedzieć. Mieszkałam wtedy w Krakowie i zachciało mi się wycieczki do Tokarni, do skansenu, który tyle razy mijałam w drodze z lub do Warszawy, ale jakoś nigdy nie miałam czasu, by się zatrzymać i zajrzeć do środka. Wyprawa została zaplanowana na pewną niedzielę, ba, znalazł się nawet przewodnik. Nawet padający śnieg, który w ten weekend najwyraźniej postanowił nadrobić zaległości z całej tej wyjątkowo ciepłej zimy, nie zdołał mnie powstrzymać przed 100-kilometrową wycieczką. Przypuszczam zresztą, że już niebawem w słownikach hasło *ośli upór* zostanie zastąpione *Nulkowym uporem*...

Ruszyłam zatem, kalkulując, że trzeba będzie jechać powoli ze względu na złośliwość aury. I całe szczęście, że wykalkulowałam sobie tę ostrożność, bo bardzo mi się w okolicach Chęcin przydała.

Kilka kilometrów przed Tokarnią jest taki zakręt przy stacji benzynowej. Niby nic. Bagatelka. Na wszelki wypadek jednak, widząc nawiany na drogę śnieg, a raczej - śniegopodobną breję, zwolniłam do mniej więcej 30 km/h. Tyle przynajmniej zdążyłam zobaczyć na liczniku, gdy już wyjeżdżałam zza zakrętu. Następny widok to już jakiś cwaniaczek w czarnym, kanciastym nieco aucie (nie znam się na tych wszystkich markach, rozróżniam tylko Cinquecento od Seicento i małego fiata, więc nie potrafię sprecyzować, cóż to była za machina). Cwaniaczek ów - tuż przed zakrętem!! w takich warunkach!! i na podwójnej ciągłej linii, którą mimo wszystko było widać spod śniegu!! - wyprzedzał sobie wesoło jakieś wolniejsze od niego auto, nie bacząc na to, że z naprzeciwka nadjeżdżam... ja.

Nie wiem, jak dokonałam w duchu tej kalkulacji, ale doszłam jakoś do wniosku, że nie chcę sprawdzać trwałości mojej Białej Strzały w zetknięciu z tą rozpędzoną kupą blachy i odbiłam na prawo, na pobocze. Taki przynajmniej był plan, bo wykonanie... cóż, nieco przerosło moje oczekiwania. Straciłam przyczepność i mistrzowsko wjechałam do przydrożnego rowu.

Uch...

Mam prawo jazdy od lat. Uczyłam się jeździć zimą. I jestem diabelnie ostrożnym, by nie powiedzieć - tchórzliwym - kierowcą. I co z tego, skoro na drodze nawet najostrożniejszemu driverowi może zza zakrętu wyskoczyć nagle jakiś psychopata?

Koleś nawet się nie zatrzymał. Wiem, bo zaraz po lądowaniu obejrzałam się i zobaczyłam tylko, jak znika za zakrętem. Cóż miałam robić? Wyłączyłam silnik. Zaciągnęłam ręczny (ech, nie wiem po co - po prostu stary nawyk...). Wyskoczyłam z auta i przyjrzałam się krytycznie sytuacji.

Nie wyglądało to jakoś szczególnie dramatycznie, ale Biała Strzała - jak to Cinquecento - ważyła jednak tych kilkaset kilogramów, więc raczej nie było mowy o tym, żebym ją stamtąd własnymi wiedźmowymi mocami wyciągnęła. Musiałam przełączyć się więc na tryb *nieporadne dziewczę w tarapatach* i zaczęłam machać na nadjeżdżających od strony *stolycy* kierowców.

Mówcie co chcecie, ale ludzie są jednak poczciwi. W ciągu 5 minut znalazł się przemiły pan z linką do holowania i jeszcze trzech innych, którzy pomogli wypchnąć moje małe białe cudo z rowu na jezdnię (żeby nie było, zwolniłam ręczny zanim zaczęli pchać...). Bez nich pewnie utknęłabym tam na nieco dłużej. A że *głupi ma szczęście*, znalazła się jeszcze ciężarówka pomocy drogowej nadjeżdżająca od strony Chęcin, dzięki czemu lekko wgięty błotnik wrócił błyskawicznie na swoje miejsce. Panowie, nawet nie wiecie, ile ciepłych myśli Wam w tym momencie posyłam za to, że znaleźliście się tam wtedy na mojej drodze. :-)

Otrząsnęłam się szybko, wsiadłam do auta, mniej więcej pozbierałam z podłogi to, co na nią pospadało, włączyłam radio i ostrożnie ruszyłam dalej. Na szczęście przy skansenie czekał na mnie ktoś, kto znacznie lepiej niż ja wiedział, gdzie należy zerknąć, żeby sprawdzić stopień uszkodzeń. I na szczęście - nic nie znalazł. :)

A ja wróciłam do domu ciut przestraszona, nasycona skansenowymi widokami i przekonana, że w ludziach drzemie sporo życzliwości. Na co dzień rzadko o niej mówimy, ale zimą warto rozgrzać swoje myśli tym, że gdzieś na drodze można trafić nie tylko na pacana. :)

❄ ❄ ❄

@guzzi:

Pierwszy śnieg, wyjazd na narty, ekstremalne warunki na drogach, chęć sprawdzenia opon zimowych które właśnie kupiliśmy, poranne odśnieżanie skutego lodem i ociekającego solą samochodu, do którego wnosimy na butach tony śniegu, ciągle parujące szyby... to wszystko sprawia, że albo kochamy tą porę roku i nie możemy się jej doczekać kiedy nastąpi albo wręcz ją nienawidzimy. Lecz dzięki zimie zdarzają się sytuacje, które zapadają nam głęboko w pamięć i pozwalają nabrać szacunku do tej części kalendarza.

Pamiętam jako dziecko, siedząc na tylnej kanapie Syreny 105L wraz z dwójką mojego rodzeństwa, obserwowaliśmy skupioną, milczącą twarz mojego ojca i strach mamy próbujących wypatrzeć drogę, którą właśnie zasypało. Jakie było zdziwienie chłopa z pobliskiej wioski, gdzie spędziliśmy noc, gdy wyciągał nas następnego dnia koniem z łąki oddalonej od asfaltowej drogi o dobre 100 m.

Pamiętam, jazdę zimą moim pierwszym samochodem Fiatem 125p wyposażonym w radialne *kartoflanki* i ... dwie płyty betonowe w bagażniku, dzięki którym polepszało się warunki trakcyjne aby podjechał pod górkę.

Pamiętam zakup moich pierwszych zimówek do Mercedesa 123 (za kosmiczne pieniądze) i minę sąsiada, który do dzisiaj wspomina przejażdżkę na moich nowych *gumach*.

Pamiętam zamarznięty olej napędowy w Citroenie C5, w drodze z Gdyni do Kielc przy -18 i kilogramy parafiny wydobytej z filtra przez mechanika - Pawła, z której można byłoby ulepić kilka świeczek.

Pamiętam zimowe łańcuchy tekstylne renomowanej firmy, z którymi, zachwycony ich właściwościami, pożegnałem się z radością w rowie pomiędzy Koścerzyną a Wieżycą... I wiele innych wspomnień, o których dzięki właśnie zimie mogę powspominać.

❄ ❄ ❄

II. miejsce: bezrękawnik 4F

@Paweł O.:

2018 rok, 24 grudnia. Jest wcześnie rano. Z głębi pokoju słyszę cichutki głos. Tato, tato. Wstawaj. Jest Wigilia, a w nocy przyszedł Mikołaj. Chyba wszedł kominem. Dosłownie jak w bajce. W głosie małej córeczki słyszę ekscytację tak wielką, jakby mogła zawojować cały świat. Po chwili słyszę jak jej stópki uderzają delikatnie o każdy stopień schodów. Niechętnie wstajemy. Schodzimy na dół. Tosia już czeka. Siedzi na kanapie i wpatruje się w pięknie ustrojone drzewko. My z żoną nie podzielamy tej dziecięcej ekscytacji. Jesteśmy dorośli i wiemy, że Świętego Mikołaja nie ma. Perspektywa za oknem jest jeszcze gorsza. Sypie śnieg. Jest siarczysty mróz. Nie może być dobrze. Ale stop. Przecież ja lubię zimę. Jak to Święta bez śniegu? Kubek gorącej kawy przygotowanej przez żonę musi pobudzić mnie do życia. Siadamy przy kominku. Ogień trzaska i rozgrzewa atmosferę. Tosia w podskokach przynosi kolejne paczki. W jej oczach widać dziecięcą radość. A co dla mnie? Koszula, sweter czy może kolejny krawat? Przy odrobinie szczęścia może dostanę nowy wosk do pielęgnacji nie najmłodszej już Alfa Romeo 159. Po dłuższej chwili Tosia ostatnie małe pudełeczko. To dla mnie. Otwieram, a tam kluczyk. Pendrive. Kolejny. Fajnie, że chociaż mojej ulubionej marki. Nie, to nie to. Pośpiesznie ubieram się, wychodzę. Odgarniam przejście do garażu. Otwieram. Nie wierzę. Przecieram oczy ze zdumienia. Obok mojej niegdyś wymarzonej i wyczekiwanej na Święta Alfa Romeo 159 stoi Stelvio. To nie jest zwykła Alfa. To jej najmocniejsza odmiana. Pierwszy SUV marki. Napęd na cztery koła. A co w środku? Bilety na pobyt w prawdziwych Alpach. Na już. To się nazywa Wigilia.

Biegnę po żonę. Pośpiesznie się pakujemy. Moja mała córeczka nie rozumie co się dzieje. Ma dopiero dwa lata. Ja teraz czuje się też jakbym miał 2 lata. Pierwsza trasa, pierwszy śnieg i auto. Pakowanie trwało wieczność. A tak naprawdę to raptem kilkanaście minut. Ruszamy. 510 KM robi wrażenie. Tego nie da się opisać. Auto sunie po śniegu jak przyklejone. To napęd na 4 koła. Śnieg sypie, zbliżamy się do celu. Jest coraz bardziej stromo. Mijamy coraz większe śnieżne wydmy. Kilometr za kilometrem wolniej. Ostrożniej. W górach nie ma żartów. Strach, radość i ekscytacja mieszają się ze sobą. Pomimo optymalnej temperatury w środku auta czuję jak po moim moim czole spływa pot. To chyba jednak stres. Na poboczu mijamy kolejne samochody. Nie dały rady. Koleiny są coraz większe. Śniegu też przybywa. W oddali widać już hotel. To musi się udać. Dojeżdżamy.

To był najbardziej szalony dzień w moim życiu. Nowe auto, śnieżna podróż i tak wymarzone święta we włoskim kurorcie. Taką zimę chcę zawsze. Mam wszystko o czym marzyłem. Zdrowie, rodzinę, piękne święta i wymarzony prezent. To się nazywa szczęście.

Bi-Bi-Bi. A co to? Budzik. Otwieram oczy. Gdzie ja jestem? Rozglądam się. Patrze. Dobrze znane ściany naszego mieszkania. Biegnę do okna. Stoi mają Alfa. Ale to 159. Pełno śniegu. Uruchamiam telefon, patrze w kalendarz. Zgadza się. Jest 24 grudnia, ale 2016 roku. To był tylko sen. Piękny sen. Teraz po świętach czeka mnie ciężka praca. Praca, która pozwoli by ten piękny sen chociaż w części spełnił się w tym 2018 roku. W końcu Wigilia to czas, gdy spełniają się marzenia.

❄ ❄ ❄

@Kamil G.:

Z uwagi na to, iż jestem posiadaczem przepięknej Miaty z 1991 roku, to zima kojarzy mi się przede wszystkim z mnóstwem funu z jazdy gdy spadnie śnieg i nie jest jeszcze splamiony przez mieszankę soli i piasku która jest mordercza, szczególnie dla progów. Zima to również idealny czas na doskonalenie umiejętności za kierownicą, Mx-5 nie wybacza wtedy błędów ale przy tym dostarcza tak dużo frajdy, że po prostu nie da się tego opisać. Po prostu trzeba się przejechać :)

❄ ❄ ❄

@Adam L.:

Zimę kocham, uwielbiam dzięki pojazdowi z powyższego zdjęcia. Fiata 126p dostaliśmy od rodziców w momencie kupna przez nich używanego Fiata Punto I. Rok 2000, czyli miałem 8 lat, na początku uczyłem się jeździć tylko na pierwszym biegu i na worku po ziemniakach wypchanych sianem żeby widzieć cokolwiek oprócz zegarów. Na początku z tatą (pilot) i kategorycznym zakazem używania 3 biegu, czasami wskakiwałem na dwójkę. Fiat przeszedł szereg modyfikacji, białe koła, żółte pasy, ognie, jedna wycieraczka, tłumik przelotowy, odłączone tylne hamulce ze względu, że się wiecznie zapiekały. Totalny brak ręcznego.

Słychać tłumik, mało brakuje a strzelałyby z niego marchewy. Widać ślady sporadycznie kontrolowanych poślizgów. Maluch był wyposażony tylko w letnie opony, czasami w łańcuchy na tylną oś. Podsterowność i nadsterowność była dla nas codziennością. Zaliczyliśmy niezliczoną ilość obrotów 180 stopni, niekontrolowanych poślizgów, wpadek na miedzę i płoty.

Niestety jego przepiękny imidż zmienił się wraz z nadchodzącym latem. Akcja niczym z GTA, w warsztacie tata&syn w niecałe dwie godzinki powstał 126p ver.3.0:

Dzięki niemu nauczyłem się zachowywać zimną krew w sytuacjach stresowych, skręcać w prawo jak samochód ucieka w lewo. Aktualnie poruszam się E36, jak komuś powiem, że nie mam kontroli trakcji łapie się za głowę. Ja nauczyłem się wyczuwać prawie każdy poślizg mojego auta. Ciągle jestem ostrożny w trakcie poruszania się zimą, jednak auto stało się dla mnie przewidywalne i zawsze jest pod pełną kontrolą. Aktualnie zimę zza kierownicy widzę tak:

❄ ❄ ❄

III. miejsce: czapka Ferrari

@Adii:

Zima... z moim pierwszym samochodem. Staruteńka Skoda Favorit. Mordercze 1.3 pod maską, po remoncie silnika wykonanym własnymi łapskami. Po remoncie, którego miało nie być, ale serducho miało bić dalej. Lekkiej budzie wiele nie trzeba było, więc silnik ciągnął jak wściekły, szczególnie, że był (właściwie to nadal jest) zdrowy.

Buda, której wnętrze straszyło niegdyś gołą blachą nad obiciem drzwi, zimnymi plastikami, kompletnie analogową elektryką. Obrotomierzem, który chętnie wkręcał się do ponad 7 tysięcy. Z ręcznym, który na czas zimy tracił zapadkę. Ze sprzęgłem, które wytrzymało moje wygłupy. Hamulcami, które chętnie łapały strzał lewej stopy w zakręcie. Dacie wiary? Stara nudna Skoda. Bokiem. Napęd nie z tej strony chciałoby się rzec.

Uwielbiałem, gdy wsiadałem w zmarznięte wnętrze. Gdy drzwi z lekkim zgrzytem się otwierały. Gdy przekręciłem kluczyk, zawsze miałem świadomość, że to dzięki mnie silnik wkręca się na obroty. Że moimi łapskami dokręcałem skrzynię i półosie. I jakoś z perspektywy czasu ten ziąb kierownicy i gałki zmiany biegów był... przyjemny. I że w sumie całkiem fajnie mieć drogę przez las do pracy. Taką nieodśnieżaną.

Dzisiaj mam abs, kontrolę trakcji i z milion poduszek. I silnik ze dwa razy mocniejszy, ale wiecie co? Tęsknię za tą czechosłowacką suką bez wspomagań i zabezpieczeń, którą nieraz przestrzeliłem zakręt, którą wykręciłem niepobity do dziś czas przez las, która zawsze dowiozła mnie do celu. Ah, zima. Chyba kupię sobie kiedyś taką na zimę. Żadne auto nie nauczyło mnie takiej pokory, jak Skoda.

❄ ❄ ❄

@Urwis:

Z czym kojarzy mi się zima za kierownicą ? Przede wszystkim z ogromną ilością zabawy! Kiedyś jako dzieciak całe dnie spędzało się na sankach po cichutku licząc ,że jednak lekcje zostaną odwołane. Potem przyszła era fascynacji kuligami za samochodem i ślizganiem poczciwą Mz-etką. Prawo jazdy i zrywane linki od ręcznego w samochodzie rodziców. Pierwsze próby nauki wychodzenia z poślizgu i składanie ręcznego na pamięć, żeby nikt nie wiedział że to ja popsułem ;) Pierwsze zaliczone pobocze. W końcu przyszła pora na własny samochód. Kupiony przypadkiem tylnio-napędowiec. Pierwsza zima strach jak cholera, bo przecież RWD, a one same się rozbijają ;) Pierwsze zebrane zakręty, pierwszy dreszczyk o to czy zmieszczę się obok tego drzewa czy jednak obwinę się na latarni. Pierwszy banan na gębie bo jednak nie obróciło. Obmyślanie planów gdzie tu polatać, a także z kim ? ;)

Oprócz zabawy dostałem masę bezcennego doświadczenia. Zima nie wybacza błędów, pokazuje kto jest kierowcą a kto ma tylko prawo jazdy. Człowiek nabiera większego dystansu do swoich umiejętności i możliwości auta. Uczy się płynnej jazdy, bo każdy gwałtowny ruch może skończyć się źle. Dopiero po pierwszej zimie w moim starym BMW dowiedziałem się ,że jednak nic nie umiem ;) Dlatego dziwię się każdemu kto nie bawi się swoim samochodem ;) Jakiego nie miał by napędu i ile systemów nie posiada jego auto. Kończąc mój wywód dodam tylko ,że bardzo żałuję że zima staje się u nas tak egzotycznym zjawiskiem ;)

❄ ❄ ❄

@Tomasz H.:

Pada śnieg, pada śnieg, chrzęści pod kołami
Wracamy do siebie, pożegnani z teściami
Wycieraczki mielą, lecą jak szalone
Kątem oka zerkam na bledziutką żonę
Drogi już nie widać, nie widać pobocza
Chce się zatrzymywać, żona ma urocza.
Uwielbiam jazdę w śniegu, kocham poślizgi
A jej głosu brak, więc mówi na migi
Wyprzedziłem już czterech, piąty tuż przed nami
Miga mi po oczach przeciwmgłówkami
Dwójka, rura, wyłączyć durne ESR
Podejrzanie blisko minąłem jakiś świerk

Biała ściana śniegu, biała droga cała
Gdzieś tam w radiu sobie kolęda brzęczała
Cicho mruczy silnik, dziecko chrapie jedno
Nie widzę, gdzie jadę, w nawigacji ciemno

Jeszcze gdzieś trzy stówki, w tym jedna po górach
Nudno musi się jeździć po płaskich Mazurach
Kocham zimę w górach, kocham drogę w śniegu
Szkoda, że nie mogę użyć gdzieś szóstego biegu!

❄ ❄ ❄

Gratuluję! Proszę o kontakt e-mailowy (spalacz@spalaczbenzyny.pl) autorów zwycięskich zgłoszeń w ciągu kilku najbliższych dni.

❄ ❄ ❄

Komentarze (28) skocz na koniec